EGO-DEPLETIE, UKUTHWASA, COHESIE, STRESS, TWITTER

In Psychological Science staat een ‘paradigmatisch replicatie’ onderzoek over ego-depletie met een indrukwekkende lijst van 130 auteurs. Ego-depletie theorie gaat over de beperkingen in zelfbeheersing; nadat iemand zich beheerst tijdens een taak is dat bij een volgende taak moeilijker. Deze theorie is de afgelopen jaren zeer invloedrijk gebleken. Aan het onderzoek deden 36 laboratoria mee (vandaar de vele auteurs) die experimenten deden met 3531 deelnemers. Zij kregen zogenaamde ego-depletie taken, zoals alle E’s in een tekst doorstrepen of een verhaal schrijven zonder de letters A of N te gebruiken. Uit het onderzoek bleek dat ego-depletie niet zo’n sterk effect had als men aanvankelijk dacht. Vaak bleek ego-depletie gemodereerd te worden door moeheid. Volgens de auteurs zouden deze resultaten ‘vernietigend’ voor ego-depletie theorie genoemd kunnen worden.

In Transcultural Psychiatry staat een etnografisch onderzoek naar mensen met psychose in Vulindlela, KwaZulu Natal (Zuid Afrika). Twintig mensen (gezondheidszorgmedewerkers, patiënten met psychoses en familieleden) werden geïnterviewd over (en geobserveerd tijdens) ukuthwasa, de training om een traditioneel genezer te worden. Uit het onderzoek bleek dat hallucinaties, zoals stemmen horen, werden geïnterpreteerd als een voorouderlijke oproep om traditioneel genezer te worden. Na de ukuthwasa werden de hallucinaties als een positieve vaardigheid gezien (communicatie met voorouders) en niet meer als hinderlijk ervaren. De auteurs noemen het een culturele interventie die leidt tot integratie in een betekenisvolle (en lucratieve) sociale rol.

Naar groepsdynamica wordt al sinds 1897 onderzoek verricht. Het tijdschrift Group Dynamics: Theory, Research, and Practice bestaat 25 jaar en publiceert een review over groepscohesie. Dat wordt bestudeerd in bedrijven, sport en, meest recent, in ‘team-wetenschap’. Telkens blijkt dat meer cohesie samen gaat met betere prestaties. Het succes van groepstherapie hangt ook deels af van de cohesie in een groep. Helaas is het niet duidelijk wat cohesie precies is; sinds 1950 zijn er 9 verschillende definities voorgesteld. De auteurs geven de voorkeur aan een 1-factor model: cohesie is de mate waarin de groep één is, een eenheid. Die eenheid kan uiteenlopende oorzaken hebben: deelnemers vinden elkaar aardig, hebben een gemeenschappelijk doel, identificeren zich met de groep, hebben dezelfde gevoelens in de groep, of hebben onderling sterke banden. Het kan ook dat buitenstaanders een groep cohesief vinden. Hoewel hier niet veel schot in lijkt te zitten, zijn de auteurs hoopvol dat er overeenstemming ontstaat over wat cohesie is.

Stress is schadelijk en daarom kan je het beter vermijden. Maar hoe zit het met mensen die geen stress hebben? In Emotion staat een onderzoek naar deze zorgeloze mensen. Meer dan 2500 Amerikanen werden 8 dagen gebeld over 7 soorten dagelijkse stress, zoals ruzie of werkstress. Van de deelnemers rapporteerde 10% geen stress. Zij waren gemiddeld wat ouder, wat lager opgeleid, vaker ongetrouwd en vaker man. Zij deden over het algemeen minder dan de mensen die wel stress hadden (werk, anderen helpen) en keken meer TV. Ze hadden hierdoor per dag minder positieve ervaringen maar voelden zich wel beter dan de gestresste groep. De zorgeloze mensen leken minder betrokken bij hun omgeving en functioneerden cognitief op een lager niveau, misschien door het gebrek aan uitdagingen. De auteurs noemen een stressvrij leven een mixed blessing: men voelt zich beter maar gaat cognitief achteruit.

Vrouwen gebruiken vaker dan mannen sociale media voor protest (#Metoo!). Daarover krijgen ze ook kritiek, namelijk dat het makkelijk is om vanuit je luie stoel ergens tegen te zijn en dat dat niet hetzelfde is als echt actie voeren. Voor een onderzoek in British Journal of Social Psychology lazen vrouwen een sexistische prime in de vorm van een tweet en moesten daarop reageren met een (nep)tweet. Uit het onderzoek bleek dat vrouwen die protesteerden tegen sexisme een sterkere genderidentiteit hadden, een grotere intentie tot actie hadden en ook daadwerkelijk meer actie ondernamen. Deze resultaten halen het idee onderuit dat sociale media protesten vrijblijvend (“slacktivism”) zouden zijn.