Klassiekers: Attention In Delay Of Gratification, Walter Mischel (1970)

Vanuit de psychoanalytische theorie werd gesteld dat het beheersen van impulsen en uitstellen van directe behoeftebevrediging een belangrijke egofunctie is, maar tot het onderzoek van Walter Mischel was er nog geen empirisch onderzoek naar uitstelgedrag gedaan. Aan het experiment deden 32 hele jonge kinderen mee, 16 jongens en 16 meisjes van 3-5 jaar oud. Op tafel lagen krakelingen en koekjes (de koekjes vonden ze lekkerder). De kinderen werden geïnstrueerd dat ze een krakeling mochten eten, maar ze moesten wachten met het eten van een koekje. Tijdens het wachten lagen de koekjes in het zicht van de kinderen of ze werden verborgen in een blik. Uit het experiment bleek dat kinderen langer wachtten met eten als ze de koekjes niet zagen. De onderzoekers waren erg onder de indruk van de lange wachttijden die door deze jonge kinderen werden volgehouden (maximaal 15 minuten). Uit de observaties kwamen allerlei afleidingstactieken naar voren: niet naar de koekjes kijken, praten, zingen en zelfs in slaap proberen te vallen (wat 1 kind lukte). Het uitstellen van directe bevrediging wordt vergemakkelijkt door de aandacht op iets anders te richten. Later zou Mischel het onderzoek herhalen met marshmallows.