SUICIDE, SCHEMATHERAPIE, AFLEIDING, ROUW

De suïcide van een beroemdheid kan leiden tot kopieergedrag, het ‘Werther effect’. In Crisis staat een artikel over de rol van de pers na de suïcide van Alfred Redl, een beroemde spion, in 1913. De onderzoekers deden archiefonderzoek in Wenen. Dat was lastig omdat alle informatie over zelfmoorden moest worden ontcijferd uit boeken die met de hand waren bijgehouden in een schrift dat nu niet meer wordt onderwezen (Kurrent). Ook werden oude kranten geanalyseerd. Uit het onderzoek bleek dat er meer mensen om het leven kwamen door suïcide na de dood van kolonel Redl en dat die stijging samenhing met de hoeveelheid berichtgeving in de kranten, toen al.

In JAMA Psychiatry staat een artikel over een groot internationaal onderzoek naar schematherapie. Er werden 495 deelnemers met de diagnose borderline verdeeld over 3 groepen in 15 centra (in 5 landen). Ze kregen 2 keer per week schematherapie of iets anders (meestal DGT). Uit het onderzoek bleek dat met name een combinatie van individuele en groepstherapie effectief was. Waarschijnlijk is individuele therapie toch effectiever in het verwerken van kinderlijk trauma dan groepstherapie. De lijst belangenverstrengelingen is indrukwekkend; de auteurs verdienen op allerlei manieren geld aan schematherapie.

In Journal of Psychophysiology staat een onderzoek naar afleiding als coping bij negatieve emoties. In Tokyo deden 21 studenten mee aan een experiment waarbij ze aan een nare herinneringen moesten terugdenken. Tegelijkertijd moeten ze met hun vinger tikken en werd hun pupilgrootte gemeten. Uit het onderzoek bleek dat de pupillen van de deelnemers samentrokken tijdens de nare herinnering maar dat dit vooral kwam door het licht van het beeldscherm waar ze voor zaten. Het vingertikken (als afleiding bedoeld) had geen effect. Best wel zinloos onderzoek.

Persisterende complexe rouw is een (nieuwe) stoornis waarbij het verdriet na een overlijden chronisch is. Aan een onderzoek in Journal of Clinical Psychology deden 606 mensen mee die plots of onverwacht iemand hadden verloren. De onderzoekers vonden verbanden tussen traumatische stress, experiëntiële vermijding en verlangen naar de overledene. Vooral mensen die veel last hadden van ongewenste negatieve beelden omtrent het overlijden leken meer naar die overledene te verlangen omdat ze gedachten en gevoelens vermeden. Volgens de auteur (die hierover haar masterscriptie schreef) kan exposure aan beelden van de dood helpen met de verwerking.