Trauma

In Transcultural Psychiatry staat een artikel over transgenerationeel trauma (TGT), dus over de nakomelingen van mensen die een catastrofaal trauma meemaakten. Er is al onderzoek gedaan naar Holocaust-slachtoffers, Japanees-Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog, de Armeense genocide, inheemse gemeenschappen in Amerika en Australië, nakomelingen van slaven en oorlogsslachtoffers. De onderzoekers interviewden voor deze studie vrouwen die in Rwanda in 1994 slachtoffer waren van genocidale verkrachting en hun kinderen. In 1994 kwamen meer dan een miljoen mensen om door geweld van de Interahamwe (Hutu-soldaten). Tussen de 250000 en 350000 vrouwen werden verkracht. Als gevolg daarvan werden tussen de 2000 en 5000 kinderen geboren (hoewel sommige bronnen spreken van wel 25000 kinderen). Er werden 44 vrouwen en 60 jongeren (van rond de 20 jaar oud) geïnterviewd. Naast de gebruikelijke ethische waarborgen en toestemmingen boden de onderzoekers voor de zekerheid extra counseling en andere vormen van psychosociale steun aan de deelnemers. Ook werden kinderen zelf die geboren waren uit de genocidale verkrachtingen betrokken bij het onderzoek om onbewuste neokoloniale biasen (van de Witte onderzoekers) te voorkomen. De gesprekken werden op diverse niveaus geanalyseerd. Op microniveau ervaarden veel vrouwen depressie en fysieke problemen. De relatie tussen moeder en kind was afstandelijk, zelfs afwijzend (bijvoorbeeld omdat het kind op de vader leek). De familie van de moeder wees het kind ook vaak af. Op macro-niveau speelde armoede en rechteloosheid een rol. De kinderen werden niet gezien als slachtoffers en kregen ook geen financiële hulp van de overheid. Overigens waren er ook vrouwen die juist heel veel van hun kinderen hielden en bewust weerstand boden tegen de druk van familie om hun kind af te wijzen. Volgens de auteurs is er een culturele verandering nodig om het stigma van kinderen die zijn geboren uit genocidale verkrachting te veranderen.